کودک و نحوه برخورد بزرگسال

مادرها گاهی در برابر احساس های منفی (اضطراب، غم و خشم) کودکانشان راهبردهای اشتباهی را پیش می گیرند. مثلا تلاش می کنند کودک را مجبور کنند که این احساس هارا سریعا کنار بگذارد و این تبعات بدی دارد. اما راهبرد درست چیست؟ بر اساس یافته های نوین روان شناسی، راهبرد درست و کارآمد زمانی که کودک با یکی از احساس های منفی به سراغ پدر مادر می رود این است که: 1- اول این که احساس کودک توسط بزرگسال دیده و شناسایی شود (بعضی پدر مادر ها قادر به تشخیص این نیستند که الان کودک نگران یا عصبانی یا غمگین است) 2- بزرگسال نام آن احساس را به زبان بیاورد (مثلا "به نظر می آید از چیزی ترسیده ای"، یا "به نظر می آید خیلی عصبانی هستی"). با این کار واژگان احساسی که پایه تنظیم احساس ها هستند را به کودک یاد می دهیم. کودک یاد می گیرد این حالت اسمش عصبانیت است یا غم. 3- سپس از کودک می پرسیم که چه چیز باعث شده این احساس را داشته باشی. شاید کودک نمی داند چرا عصبانی است، در این صورت بزرگسال باید به او بیاموزد که هر احساس به دلیلی ایجاد می شود و کمک کند کودک دلیل احساس منفی خود را بفهمد. 4- سپس از کودک می پرسیم حالا که این احساس را داری چه کار می خواهی بکنی. مثلا "حالا که دوستت با انجام این کار باعث عصبانی شدن تو شده، میخوای چیکار کنی؟" 5- در مرحله آخر اگر کودک راهبرد نامناسبی را پیشنهاد کند، بهتر است راهبردهای بهتری را به او یاد داد. مثلا اگر کودک بگوید چون دوستم منو عصبانی کرده می خوام کتکش بزنم، بزرگسال باید به او یادآوری کندکه این کار باعث صدمه فیزیکی، اخراج از مدرسه، طرد شدن، ایجاد میل تلافی در دیگران و غیره میشود و این ها تبعات بسیار طولانی مدت و مخربی دارند. به جای این کار بهتر است یا با دوستت صحبت کنی و از او بخواهی که رفتارش را اصلاح کند یا رابطه ات را باهاش کمتر کنی. در طی این 5 مرحله، شما روش هشیاری بودن نسبت به احساس ها و تنظیم احساس ها را به کودک می آموزید و شانس اختلالات روانی را در زندگی آینده او کم می کنید. البته این ها احتیاج به صبر و تلاش و زمان و آموزش کافی از سوی پدر ومادر دارد